இது ஒரு தகாத உறவு கதை அல்ல.ஒரு உண்மை சம்பவத்தை அடிப்படையாக கொண்ட கதை.
திண்டுக்கல் பக்கத்து கிராமம் சொந்த ஊர்.ஊரிலேயே பெரிய குடும்பம் எங்கள் குடும்பம்தான்.பெரிய விவசாயத்தோடு வியாபாரமும் அதிகம் உள்ள குடும்பம்.திண்டுக்கல் -திருச்சி சாலையில் பெரிய தென்னந்தோப்பு எங்களுக்கு இருந்தது.அந்த தென்னத்தோப்பில் காவல் குடும்பம் கருப்பையாவின் குடும்பம் ,பெயர்தான் கருப்பாக இருக்கிறதே தவிற அங்கு எல்லோரும் நல்ல கலராக இருப்பார்கள்.
கருப்பையாவுக்கு இரண்டு மகள்கள். மூத்தவள் முத்தரசி...இளையவள் பானுமதி.மூத்த மகளை வெளியூரில் கட்டி கொடுத்துவிட்டு இளைய மகளை மட்டும் தன் கூட வைத்திருந்தார்.அவளை தன் சொந்த தங்கை மகனுக்கு கொடுக்க பேசி வைத்திருந்தார்.
நான் அன்பரசன் ,குடும்பத்தில் 3 வது மகன் .மூத்த இரண்டு அண்ணன்களும் மேல் நாட்டில் படித்து அங்கேயே செட்டில் ஆகி விட்டதால் என்னை உள்னாட்டிலேயே படிக்க வைத்தார்கள்.பரீச்சை வரும் நேரமெல்லாம் நான் படிக்க தேர்ந்தெடுக்கும் இடம் தென்னந்தோப்பு.
அமைதியான சூழ்னிலை அழகான வானிலை இயற்கை அன்னையின் பராமரிப்பில் அந்த ரம்மியமான சூழலில் படிப்பு தானாகவே தலைக்கு ஏறும்.தென்னந்தோப்பின் நடுவில் ஒரு மாளிகை இருந்தது.ஆனால் நான் அதில் படிப்பது இல்லை.தோப்பின் உள்ளே ஒரு பெரிய சப்போட்டா கனி மரம் இருந்தது.அந்த மர நிழல்தான் என் பாட சாலை.
நான் படிக்க வரும் நேரங்களில் இடையில் தாகம் தணிக்க இளனீர்,பதனீர் போன்றவை கருப்பையா எனக்கு தரும் பானம்.அதை எனக்கு கொண்டு வந்து தரும் பாவை பானுமதி.எனது தாத்தாவும் தந்தையும் மிக கண்ணியமானவர்கள் ஆனதால் கருப்பையா என்னை முழுவதுமாக னம்பி தன் வயது வந்த மகளிடம் கொடுத்தனுப்ப தயங்க மாட்டார்
ஆனால் பானுமதியோ அப்படி இல்லை .எனக்கு பானம் கொண்டுவரும் நேரமெல்லாம் ஒரு ஏக்க பாரவையை வீசுவாள்.குனிந்து தன் உருண்ட முலையை காட்டுவாள்.உதட்டை கடித்துவிட்டு மெதுவாக சிரிக்கவும் செய்வாள்.
ஆனால் எனக்கு படிப்பில் கவனம் இருந்ததாலும் குடும்ப கண்ணியம் கருதியும் பொங்கிவரும் காமத்தை அடக்கி கொள்வேன்.இருந்தாலும் படிப்பு முடிந்ததும் பானுமதியை சுவைத்துவிடுவது என்றும் முடிவு செய்து கொண்டேன் .
பானுமதி...அவள் ஒரு பால் மதி[னிலவு].ஒல்லியான தேகம் என்றாலும் பார்ப்பதற்கு லச்சனமாக இருப்பாள்.அவள் முலைகள் இரண்டும் இரு செவ்வெளனீர் குலை.மெல்லிய இடைதுள்ளிய நடை, துடிக்கும் குண்டி .நடிக்கும் கால்கள்.அவள் ஒரு நவரச நாடகம் தான்.
படிப்பு முடிந்ததும் அவசரமாக சென்னைக்கு மேல் படிப்புக்காக அனுப்பப்பட்டேன்.மேல் படிப்பு முடிந்து திரும்ப வருகையில் பானுமதி தோப்பில் இல்லை.திருமண மாகி தோப்பின் வெளியே ஒரு குடித்தனம் வைத்ததாக கருப்பையா சொன்னார்.
கைக்கு எட்டிய கனி வாய்க்கு எட்டவில்லையே என்ற என் விதியை நொந்துகொண்டு பானுமதியை பார்க்க போனேன்.கையில் ஒரு அழகான பெண் குழந்தையை வைத்திருந்தாள்.கல்யாண ஆன அடயாளமாக கழுத்தில் தாலியும்.மூக்கில் ஒரு சிகப்புகல் மூக்குத்தியும் இருந்தது.என்னைபார்த்ததும் முகம் மலர்ந்து வரவேற்றாள்.
எப்போதும் ஈரமாகவே இருக்கும் அவள் உதடுகள் அன்று ஏனோ உலர்ந்து இருந்தது.வந்ததற்கு அடயாளமாக குழந்தையின் கையில் ஒரு 500 ரூபாய் நோட்டை திணித்துவிட்டு வந்தேன். அதன் பிறகு இதோ 18 ஆண்டுகள் உருண்டோடி விட்டன.
அந்த 18 ஆண்டுகளில் நான் காதலில் சிக்கி சீரழிந்து நாகரீகத்தின் பெயரால் நாறிப்போன ஒருத்தியை கைபிடித்து வாழ்க்கை என்ற பெயரால் நரகத்தை அனுபவித்து இதோ இன்று விவாகரத்து பெற்று ஊர் வந்து சேர்ந்தேன்.என்னுடைய ஒரே மகனையும் தாய் தான் வளர்க்கவேண்டுமென்று வழக்காடுமன்றம் தீர்ப்பு சொன்னது.
ஊருக்கு வந்த நான் என் பழைய நினைவுகளோடு தோப்புக்கு வந்தேன்.அங்கே என் கண்ணையே நம்ப முடியாத ஆச்சர்யம் ஒன்று இருந்தது.என் பழைய பானுமதி ஒரு இரண்டு வயது குழந்தையோடு
நின்று கொண்டிருந்தாள்.
நான் ஆச்சர்யமாக பார்த்துக்கொண்டிருக்கும்போதே பானுமதி அங்கே வந்தாள்.அதே உருவம் கொஞ்சம் தளர்ந்திருந்தது.கழுத்தில் மாங்கல்யமில்லை. நெற்றியில் திருனீர் பூசியிருந்தாள்.என்ன பார்க்கிறீர்கள் என் மகள்தான். அவள் அப்பா தவறிவிட்டார்.அதனால் நான் மகளோடு இங்கு வந்துவிட்டேன் .மகளுக்கும் திருமணம் முடித்து அதுதான் அந்த குழந்தை என்று விளக்கம் தந்தாள்.
அவளுடைய கதை எனக்கு தெரியாவிட்டாலும் என் கதை முழுதும் அவளுக்கு தெரிந்திருந்தது.என்னை பார்த்து இரக்கப்பட்டாள்.காமத்தை அனுபவிக்கவேண்டிய வயதில் அனுபவிக்காமல் வழக்கு பஞ்சாயத்து என்று தொலைந்த என் வாழ்வைபற்றி என்னைவிட அவளுக்கு வருத்தமாய் இருந்தது.
மகளின் கணவன் எங்கே என்று கேட்டேன்.பம்பாயில் ஹோட்டலில் வேலை செய்வதாகவும் ஆறு மாதத்திற்கு ஒரு முறை வருவதாகவும் சொன்னாள்.தன் மகளின் குழந்தையைகாட்டி குழந்தைக்கு இரண்டு வயதாகிரது நடக்க முடியவில்லை இங்கு சரியான வைத்தியம் பார்க்க டாக்டர்கள் இல்லை என்று வருத்தப்பட்டாள்.
அப்போது என்னோடு படித்த நண்பன் கோயம்பத்தூரில் ஒரு தனியார் ஆஷ்பத்திரியில் பெரிய டாக்டராக இருப்பது எனக்கு நினைவு வந்தது.உடனே அவனுக்கு போன் செய்தேன்.அவன் ரொம்ப சந்தோசப்பட்டான் .குழந்தையை கொண்டுவந்தா்ல் டெஷ்ட் பண்ணி சரிசெய்து விடலாம் என்று சொன்னான்.
நானும் பானுமதியும் அவள் மகள் சசிகலாவும் குழந்தையோடு என் காரில் கோவை புறப்பட்டோம். கோவை வந்து சேர்ந்தவுடன் ஆஷ்பத்திரியில் ஒரு அறையும் ..ஆஷ்பத்திரிக்கு பக்கத்தில் ஹோட்டலில் ஒரு அறையும் போட்டேன்,ஆஷ்பத்திரி விதிப்படி இரவில் குழந்தையோடு ஒருவர்தான் தங்க முடியும்.அன்று முழுதும் குழந்தைக்கு எல்லா டெஷ்ட்களும் எடுத்தார்கள்.இரவு வந்தது,,,,,,,
தொடரும்